Davut Bey'le Sâfinaz Hanım’ın kızı Süheyla; bütün hülyalarını, mutlu sayılması gereken bir aile evinin bahçe­sinden derlemiş olan ben, çocuklarımın büyüyünce oku­maları için yazıyorum. Şimdi ak kâğıt üstüne geçmişi çağı­rırken, babamın özenle yetiştirdiği çiçeklerin kokuları bur­numa geliyor. Gözyaşı kanalcıklarımda bir karıncalanma var. İnsanın bir özlemle burnunun direklerinin sızlaması herhalde böyle bir şey olmalı.